سیاست دوستی در اندیشه سیاسی امام خمینی

سیاست دوستی مستقیما از بحث درباره شرایط زیست انسان ها با یکدیگر سرچشمه می گیرد.زندگی و ارتباط با دیگران بر اساس سرشت اجتماعی انسان امری مهم و غیر قابل انکار است.امروزه با گسترش فضای خصوصی ،در مقابل تنگ شدن دایره فضای مشترک انسان ها ،دوستی ها رفته رفته کمرنگ شده اند. مسئله وارگی خشونت و دشمنی در جهان اسلام  با سربرآوردن گروه های تکفیری جهادی وجه خاصی پیدا کرده است ،به طوریکه اغلب پژوهش های علمی و دانشگاهی آن را تئوریزه کرده و بسط داده اند.امابه  مسئله دوستی که وجه دیگر امر سیاسی از نظر اشمیت است،کمتر پرداخته شده است.بویژه این مقوله در پژوهش های داخلی و به طور خاص تردر فلسفه سیاسی متفکران مسلمان معاصر پیگیری نشده است.لذا پژوهش حاضر در صدد کشف شاخص های دوستی دراندیشه سیاسی امام خمینی به عنوان متفکر مسلمان معاصر و رهبر انقلاب اسلامی بر اساس نظریات هانا آرنت و ژاک دریدا (با جرح و تعدیل) است.این نوشتار از رویکرد هرمنوتیکی شلایرماخر ،روش تحلیل محتوای کیفی، تحلیل محتوای رندانه و روش استنطاق بهره برده است.بر این مبنا سوال اصلی پژوهش این است که « مفهوم دوستی در  اندیشه امام خمینی در سیاست داخلی و سیاست جهان اسلام چگونه سیاست سازی و سیاست فهمی می کند؟» وفرضیه آن است که شاخصه هایی مانند عهد و پیمان،قدرت،پذیرش تفاوت ها،پذیرش دیگری ،بخشش ، دوستی مسئولانه و نفی خود منفی درصورتنبدی سیاست دوستی درمنظومه فکری ایشان تعیین کننده است.

کلیدواژه ها:

Friendship politics ، Derrida ، Arendt ، Imam Khomeini ، policy making ، identity ، tolerance ، دوستی ، دریدا ، آرنت ، امام خمینی ، سیاست فهمی ، سیاست سازی ، هویت ، مدارا