ارزیابی اثرات محیط زیستی توسعه: واکاوی تجربه نیجریه

ارزیابی اثرات محیط زیستی، فرآیندی برای پیش بینی، ارزیابی و تصمیم گیری دقیق، مستند و آگاهانه پروژه های توسعه با توجه به پیامدهای محیط زیستی، اجتماعی و اقتصادی آن ها، با هدف ارتقاء پایداری، است. بر این اساس، این مقاله به واکاوی ارزیابی اثرات محیط زیستی توسعه با استناد به تجربه نیجریه می پردازد و در قالب چارچوب سیاستی حفاظت از محیط زیست، سیر تحول، چارچوب قانونی، فرآیند و چالش های کلیدی EIA در این کشور با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی مبتنی بر مطالعات اسنادی دنبال شده است. نیجریه کشوری با تنوع بالای جغرافیایی و اقلیمی و منابع عظیم طبیعی، معدنی و انرژی و متقابلا تجربه گر رشد سریع و فزاینده شهری و صنعتی است که با تشدید چالش های محیط زیستی همراه بوده است. از دهه ۱۹۸۰ میلادی، ارزیابی اثرات محیط زیستی در نیجریه در سیری تکاملی با هدف افزایش کارآمدی ناظر بر حفاظت از محیط زیست، مورد تاکید قرار گرفته است. به دنبال فرمان ارزیابی اثرات محیط زیستی در سال ۱۹۹۲، EIA در نیجریه با محوریت آژانس فدرال حفاظت از محیط زیست برای تمام اهداف توسعه ای به یک الزام تبدیل شده و مبتنی بر دستورالعمل های بخشی و رویه ای و استانداردهای محیط زیستی در جریان است. بر اساس یک دسته بندی سه گانه، بخش قابل توجهی از پروژه های توسعه در این کشور ملزم به انجام ارزیابی اثرات کامل هستند که فهرست، مشخصات و جزئیات آن ها طی سال های ۱۹۹۲ و ۲۰۲۱ مشخص و به روزرسانی شده است. واکاوی تجربه ارزیابی اثرات محیط زیستی توسعه در نیجریه با عنایت به اقتضائات و شرایط زمینه ای این کشور، می تواند برای سایر کشورها از جمله ایران، موثر و مفید واقع گردد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی اثرات محیط زیستی ، برنامه ریزی شهری ، توسعه پایدار ، محیط زیست ، نیجریه