تاثیر شکاف عقیدتی شیعه و سنی در روابط سیاسی میان ایران و مصر پس از سقوط مبارک

مهم ترین رخداد منطقه خاورمیانه پس از انقلاب ۱۹۷۹ ایران، موج خیزش بیداری کنونی در این منطقه است؛ خیزشی که ضدیت با استبداد، تقاضای بهبود وضع معیشتی مردم و اسلام گرایی، ویژگی­های اصلی آن به شمارمی روند. بی تردید مهم ترین کشوری که انقلاب در آن به وقوع پیوسته، مصر است. موقعیت استراتژیک این کشور، تاثیر آن در تحولات منطقه و جهان اسلام و نقش آن در مسئله فلسطین، موجب شده است که نوشتار حاضر به بررسی اوضاع آن پرداخته، موانع روابط این کشور با جمهوری اسلامی ایران را مورد کنکاش قراردهد. پرسش اصلی این است که «چرا پس از وقوع انقلاب در مصر و سقوط رژیم دیکتاتوری مبارک و دست کم تا پیش از خارج شدن قدرت از دست اخوان المسلمین، روابط سیاسی دو کشور ایران و مصر به نقطه مطلوب مدنظر نرسید؟»؛ انتظارمی رفت با وقوع انقلاب در مصر و برکناری رژیم مبارک ازیک سو و روی کارآمدن اخوان المسلمین با گرایش های اسلامی ازسوی دیگر، روابط دو کشور ایران و مصر پس از سی سال بهبودیابد. اگرچه مقام های سیاسی دو کشور، سفرهایی به کشورهای همدیگر داشتند، این دیدارها نتوانست روابط سیاسی میان دو طرف را به نقطه مورد انتظار برساند. شکاف عقیدتی میان شیعه و سنی، نقش غرب و آمریکا در این مسئله، سلفی گری و عقاید ضد شیعه و ضد ایرانی درزمره عوامل تاثیرگذار بر عدم بهبود روابط دو کشور بودند. در این تحقیق از روش توصیفی- تحلیلی و با داده های کتابخانه ای استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

Iran ، Egypt ، Shia ، Sunni ، Islamic awareness ، Arabic spring ، Middle East