اثربخشی آموزش هنر مبتنی بر سفال گری بر سازگاری در کودکان پیش دبستانی

پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از لحاظ ماهیت اجرا و روش جمع آوری اطلاعات نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را تمامی ۶۰ کودک مهد بهارنارنج شهر بابل در سال ۱۴۰۲ تشکیل داده اند. بر اساس معیارهای ورود و خروج و رضایت داوطلبانه تعداد ۳۰ نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) جایگزین شدند.ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بوده است پرسشنامه سازگاری کودکان دخانچی (۱۳۷۷) و برنامه آموزش هنر مبتنی بر سفال گری دوریس هنری (۱۹۹۷) در ۱۲ جلسه ۶۰ دقیقه ای استفاده شد. در حیطه میدانی پس از دریافت مجوزها با مراجعه به مهد و انتخاب افراد مد نظر، جلسات درمانی توسط روانشناس بر روی افراد در گروه آزمایش با توالی هفته ای یک جلسه در سال ۱۴۰۳ انجام شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک و چند متغیره (مانکوا) مورد تحلیل قرار گرفت و یافته ها نشان داد. آموزش هنر مبتنی بر سفال گری بر سازگاری در کودکان پیش دبستانی اثر معنی داری در سطح ۰۱/۰ دارد و به طور مشخص آموزش هنر مبتنی بر سفال گری سبب افزایش سازگاری در کودکان پیش دبستانی گردید. به طور کلی به روانشناسان و مشاوران پیشنهاد می گردد از آموزش هنر مبتنی بر سفال گری به عنوان یک روش کارآمد در کودکان استفاده نمایند

کلیدواژه ها:

آموزش هنر مبتنی بر سفال گری ، سازگاری ، کودکان پیش دبستانی