بررسی رابطه بین رفتارهای خودآسیب رسان با ناگویی هیجانی و تحمل پریشانی در دانش آموزان پسر پایه هفتم تا نهم شهر مشهد

رفتارهای خودآسیب رسان یکی از مسائل جدی در حوزه سلامت روان محسوب می شود که باتوجه به تبیین‎کنندگی قوی و پیامدهای آسیب شناسی شدید این گونه رفتارها در اقدام به خودکشی، طی سال های اخیر در بین نوجوانان به طور محسوسی افزایش یافته است. بنابراین مطالعات موثرتری لازم است تا ابعاد اساسی این رفتارها را مورد بررسی قرار دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین رفتارهای خودآسیب رسان با ناگویی هیجانی و تحمل پریشانی در نوجوانان شهر مشهد انجام شد. پژوهش حاضر از منظر هدفی که دارد، توصیفی و بنابر روش انجام آن، همبستگی می باشد. به منظور بررسی فرضیه ها از ضریب همبستگی پیرسون و از نرم افزار آماری ۲۶ SPSS استفاده شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر دوره متوسطه اول مشغول به تحصیل در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲، شهرستان مشهد بود. بر اساس فرمول تاباچنیک و فیدل (۲۰۰۷)، نمونه پژوهش ۲۰۰ نفر تعیین و با استفاده از نمونه گیری نمونهگیری در دسترس از جامعه، انتخاب شدند و پرسشنامه رفتارهای خودآسیب رسان، پرسشنامه ناگویی هیجانی و پرسشنامه تحمل پریشانی را با رضایت کامل تکمیل نمودند. یافته ها نشان داد بین تحمل پریشانی با رفتارهای خودآسیب رسان رابطه منفی معنادار و با ناگویی هیجانی، رابطه مثبت معنادار وجود دارد. با توجه به یافته های به دست آمده در این پژوهش، می توان اذعان کرد که تحمل پریشانی بعنوان عامل افزایش دهنده سلامت روان، موجب کاهش رفتارهای خودآسیب رسان و ناگویی هیجانی سبب افزایش رفتارهای خودآسیب رسان در نوجوانان می شوند. هدف قرار دادن متغیرهای مهمی همچون ناگویی هیجانی و تحمل پریشانی در پیشگیری و کاهش رفتارهای خودآسیب رسان نوجوانان، می تواند مفید واقع شود.

کلیدواژه ها:

نوجوانی ، رفتارهای خودآسیب رسان ، ناگویی هیجانی ، تحمل پریشانی.