جایگاه روش درمانی فصد در فرهنگ سلامت ایران عصر صفوی

مسائل مرتبط با حفظ صحت، رویارویی با انواع آسیب های بدنی و اعاده صحت ازدست رفته، متناسب با فرهنگ سلامت و حفظ الصحه و در چارچوب نظام طبی و در هر دوره ای قابل مطالعه است؛ لذا پژوهش حاضر درصدد بررسی این مسئله است که خون گیری از طریق فصد چه جایگاهی در فرهنگ سلامت ایران عصر صفوی داشت و به چه نحوی انجام می شد؟ یافته های پژوهش حاضر بر اساس روش توصیفی - تحلیلی نشان می دهد که یکی از اعمال یداوی پیشگیرانه و درمانی توصیه شده توسط طبیبان در چارچوب طب اخلاطی، کاستن حجم خون بدن و دفع مواد زائد از طریق گشودن رگ های اعضای مختلف بدن بود که با درنظرگرفتن علائم و شرایط مزاجی و خلطی به ویژه غلبه خون، قوای بدنی، شکل و فرم بدن، جنسیت، سن، فصل، شغل و.... انجام می شد. رعایت تدابیر صحی و پیشگیرانه توسط بیمار قبل از انجام فصد و آگاهی فصاد نسبت به اقدام های مراقبتی و رفع خطاهای احتمالی حین و بعد از فصد، ضامن اثربخشی و بی خطری این روش بود. مطالب ارائه شده در پژوهش حاضر از حیث آگاهی بخشی برای عموم مردم، گروه های بهداشتی و نیز مسئولین امر، مهم و کاربردی است.

کلیدواژه ها:

عصر صفوی ، فصد ، فرهنگ سلامت ، پیشگیری ، درمان ، رگ