اثر بخشی خود شفقتی بر تاب آوری روان شناختی دانش آموزان دختر بی سرپرست و بدسرپرست

پژوهش حاضر با هدف اثر بخشی خود شفقتی بر تاب آوری روان شناختی دانش آموزان دختر بی سرپرست و بدسرپرست انجام شد. طرح پژوهش نیمه آزمایشی با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل به همراه پیش آزمون و پس آزمون با مرحله پیگیری سه ماهه می باشد. دراین پژوهش، جامعه آماری شامل کلیه دختران در گروه سنی ۲۰-۱۲ سال بود که در مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست و بد سرپرست خمینی شهر ، تیران و شاهین شهر نگهداری می شوند . از بین آنها ۳۶ نفر با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت انتساب تصادفی در دو گروه ۱۸ نفری (آزمایش وکنترل) جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) بود. در این پژوهش آموزش شفقت به خود شامل هشت جلسه ۶۰ دقیقه ای و به مدت یک ماه (هفته ای دو جلسه) بود که بر اساس پروتکل مطرح شده توسط گیلبرت (۲۰۱۸؛ ترجمه اثباتی و فیضی، ۱۴۰۰) برای گروه آزمایش اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده ها با روش تحلیل واریانس مکرر با استفاده از نسخه ۲۷ نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها نشان داد خود شفقتی بر تاب آوری روان شناختی دانش آموزان دختر بی سرپرست و بدسرپرست تاثیر داشت(P<۰/۰۵) .

کلیدواژه ها:

خودشفقتی ، تاب آوری روان شناختی ، بیسرپرست ، بدسرپرست