بررسی تاثیر تجویز تحت مزمن پیپرین بر رفتار شبه اضطرابی در موشهای دیابتی

دیابت یکی از اختلالات غدد درونریز شایع است که به دنبال آن عوارض جدی در اندامهای مختلف بدن ایجاد می شود.وقوع هم زمان اضطراب و دیابت به عنوان یک چالش مهم شناخته شده است . هم چنین درمان با داروهای ضداضطراب رایج دارای عوارض جانبی می باشند، به طوریکه کنترل قند خون را در افراد دیابتی مختل سازند. بنابراین یافتن درمانهای موثر در این مورد ضروری است . پیپرین ، آلکالوئید اصلی جدا شده از فلفل سیاه است که دارای پتانسیل درمانی در دیابت و اختلالات سیستم -عصبی می باشد. در این مطالعه تاثیر پیپرین بر رفتارهای شبه -اضطراب در موشهای دیابتی بررسی شد. مطالعه در ۳ گروه ۶ تایی از موشهای صحرایی نر (۲۵۰-۲۰۰ گرم) انجام شد. دیابت با تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین STZ ۶۰ میلی گرم/کیلوگرم القا شد. هیپرگلیسمی ۷۲ ساعت پس از تجویز STZ و در پایان دوره درمان توسط گلوکومتر در سرم بررسی شد. گروهها شامل : کنترل (تزریق حلال توئین ۸۰ ده درصد)، دیابتی (تزریق STZ و حلال) و پیپرین (تزریق خوراکی ۲۰میلی گرم/کیلوگرم و تزریق (STZ بوده است . تیمار به صورت خوراکی به مدت ۳ هفته انجام شد. سپس زمان حضور دربازوی باز در آزمون ماز بعلاوهای شکل ارزیابی شد. نتایج نشان داد که تجویز پیپرین (۲۰ میلیگرم/کیلوگرم) در موشهای دیابتی منجربه کاهش معنی دار سطح گلوکز خون شده است (۰۰۱.۰.(P< تجویز استرپنوزوتوسین منجر به کاهش معنی دار در مدت زمان حضور حیوان در بازوهای باز در مقایسه با گروه کنترل شد (۰۰۱.۰.(P< از سوی دیگر تجویز پیپرین (۲۰ میلیگرم/کیلوگرم) در موش های دیابتی منجر به افزایش معنی دار در مدت زمان حضور حیوان در بازوهای باز در مقایسه با گروه استرپنوزوتوسین شد (۰۱.۰.(P< بنابراین پیپرین می تواند جهت جلوگیری از اضطراب ناشی از دیابت در افراد و حیوانات مبتلا به دیابت تیپ ۲ به عنوان مکمل تجویز شود.

کلیدواژه ها:

اضطراب ، دیابت ، آزمون ماز بعلاوه ای شکل ، استرپتوزوتوسین ، پیپرین .