اثربخشی واقعیت درمانی بر استیگمای درونی شده، تاب آوری و خستگی از شفقت مادران دارای فرزند اوتیسم

هدف پژوهش حاضر اثربخشی واقعیت درمانی بر استیگمای درونی شده؛ تاب آوری و خستگی از شفقت مادران دارای فرزند اوتیسم ساکن شهر اصفهان بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه والدین دارای فرزند اختلال اوتیسم، ساکن شهر اصفهان درسال۱۴۰۲ بودند. به روش نمونه گیری در دسترس تعداد۳۰ نفر از مادران به طور تصادفی به دو گروه آزمایش(۱۵ نفر) و کنترل(۱۵ نفر) قرار داده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های استیگمای درونی شده(رضایی و همکاران(۱۳۹۵)، تاب آوری(کونور و دیویدسون،۲۰۰۳) و خستگی از شفقت(ستام،۲۰۱۰) بود. گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای، تحت آموزش واقعیت درمانی قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و طریق نرم افزار آماری SPSS۲۶ تحلیل شد. نتایج نشان داد که تکنیک آموزش واقعیت درمانی بر استیگمای درونی شده؛ تاب آوری و خستگی از شفقت مادران دارای فرزند اوتیسم ساکن شهر اصفهان اثربخش است (۰/۰۵>p). نتایج این مطالعه نشان داد واقعیت درمانی، شیوه موثری برای بهبود استیگمای درونی، تاب آوری و خستگی از شفقت مادران دارای فرزند اوتیسم بود.

کلیدواژه ها:

واقعیت درمانی ، استیگمای درونی شده ، تاب آوری ، خستگی از شفقت ، مادران ، اوتیسم