اثربخشی واقعیت درمانی بر استیگمای درونی شده، تاب آوری و خستگی از شفقت مادران دارای فرزند اوتیسم
محل انتشار: دومین همایش ملی خانواده سالم، جامعه سالم
سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 194
فایل این مقاله در 11 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
FAMILYCONG02_196
تاریخ نمایه سازی: 4 آذر 1403
چکیده مقاله:
هدف پژوهش حاضر اثربخشی واقعیت درمانی بر استیگمای درونی شده؛ تاب آوری و خستگی از شفقت مادران دارای فرزند اوتیسم ساکن شهر اصفهان بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه والدین دارای فرزند اختلال اوتیسم، ساکن شهر اصفهان درسال۱۴۰۲ بودند. به روش نمونه گیری در دسترس تعداد۳۰ نفر از مادران به طور تصادفی به دو گروه آزمایش(۱۵ نفر) و کنترل(۱۵ نفر) قرار داده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های استیگمای درونی شده(رضایی و همکاران(۱۳۹۵)، تاب آوری(کونور و دیویدسون،۲۰۰۳) و خستگی از شفقت(ستام،۲۰۱۰) بود. گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای، تحت آموزش واقعیت درمانی قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و طریق نرم افزار آماری SPSS۲۶ تحلیل شد. نتایج نشان داد که تکنیک آموزش واقعیت درمانی بر استیگمای درونی شده؛ تاب آوری و خستگی از شفقت مادران دارای فرزند اوتیسم ساکن شهر اصفهان اثربخش است (۰/۰۵>p). نتایج این مطالعه نشان داد واقعیت درمانی، شیوه موثری برای بهبود استیگمای درونی، تاب آوری و خستگی از شفقت مادران دارای فرزند اوتیسم بود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
طنین پریرخ
دانشجوی روانشناسی بالینی دانشگاه آزاد اسلامی کیش واحد بین الملل، کیش، ایران
مهوش مافی
استادیار، گروه روان شناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد لاهیجان،لاهیجان، ایران