نقش آموزش و پرورش در بهبود سلامت اجتماعی

سلامت اجتماعی به عنوان جنبه ای اساسی از سلامت کلی جامعه، بسیار اهمیت دارد. سلامت اجتماعی به وضعیت روابط انسانی، تعاملات اجتماعی، حمایت اجتماعی و احساس تعلق به جامعه اشاره دارد. این مفهوم نشان می دهد که سلامت یک فرد به طور مستقیم تاثیرگذار بر سلامت کل جامعه است و برعکس، سلامت جامعه هم بر سلامت و خوب بودن روابط اجتماعی و رفاه افراد تاثیر می گذارد. بر این اساس هدف این پژوهش بررسی و تحلیل نقش آموزش و پرورش در بهبود سلامت اجتماعی بود. این پژوهش در قالب یک مطالعه مروری انجام شد که با مراجعه به منابع و مقالات معتبر علمی و جستجو در بانک های اطلاعاتی داخل کشور (جهاد دانشگاهی، پایگاه مدارک و اطلاعات علمی ایران، سیویلیکا، نورمگز ) و پایگاه های اطلاعاتی خارجی (Science direct, Ebsco, Emerald, ISI, scholar ,Springer) به تحلیل نقش آموزش و پرورش در بهبود سلامت اجتماعی بر اساس پنج ملاک کییز (۱۹۹۸)، برای سلامت اجتماعی (۱. یکپارچگی اجتماعی، ۲. پذیرش اجتماعی، ۳. سهم داشت اجتماعی، ۴. شکوفایی اجتماعی و ۵. پیوستگی اجتماعی) پرداخته شد. یافته نشان داد که آموزش و پرورش نقش مهمی در بهبود سلامت اجتماعی ایفا می کند. با ارائه آموزش های متناسب با سلامت اجتماعی، افراد مهارت های ارتباطی، همدلی، تعاون و حل مسئله را توسعه می دهند. همچنین، ایجاد محیط های آموزشی حمایت کننده کمک می کند تا احساس امنیت و تعلق به جامعه در افراد تقویت شود. در نتیجه، آموزش و پرورش با توجه به پنج معیار سلامت اجتماعی، یعنی یکپارچگی اجتماعی، پذیرش اجتماعی، سهم داشت اجتماعی، شکوفایی اجتماعی و پیوستگی اجتماعی، بهبود سلامت اجتماعی را ترویج می دهد.

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، سلامت اجتماعی ، شکوفایی اجتماعی ، یکپارچگی اجتماعی