اثربخشی هنردرمانی با رویکرد نقاشی درمانی در کاهش پرخاشگری و رابطه معلم-دانش آموز دانش آموزان دبستان

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی هنردرمانی با رویکرد نقاشی درمانی در کاهش پرخاشگری و رابطه معلم-دانش آموز دانش آموزان دبستان انجام شد. پژوهش حاضر کاربردی، از نوع کمی، به روش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری در پژوهش حاضر، شامل کلیه ی دانش آموزان دبستانی ۷ تا ۱۲ ساله شهر مشهد ناحیه ۶ در سال ۱۴۰۲ بود. در پژوهش حاضر، پژوهشگر از میان کلیه ی کودکان مدارس ابتدایی پسرانه ناحیه ۶ شهر مشهد با روش هدفمند تعداد ۴۰ دانش آموز را شناسایی و به صورت تصادفی ۲۰ نفر را در گروه آزمایش و ۲۰ نفر در گروه کنترل قرار داد. و پیش آزمون از آنها به عمل آمد. پس از آن در آخرین جلسه آموزش از گروه آزمایش و گروه کنترل که هیچ گونه آموزشی را دریافت نکردند مجدد پس آزمون اخذ شد. در نهایت داده ها توسط نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شد. پرسشنامه ها بعد از جمع آوری با نرم افزار spss ۲۱ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها در دو سطح توصیفی و استنباطی صورت پذیرفت. بدینگونه که در سطح توصیفی به محاسبه شاخص های توصیفی نظیر میانگین و انحراف معیار پرداخته شد و در سطح استنباطی وجهت بررسی فرضیه ها از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد. جهت بررسی اثربخشی هنردرمانی با رویکرد نقاشی درمانی در کاهش پرخاشگری از آزمون تحلیل کواریانس تک متغیره استفاده شد که نتایج حاصل از آن نشان داد هنردرمانی با رویکرد نقاشی درمانی در کاهش پرخاشگری دانش آموزان تاثیر معناداری دارد. جهت بررسی اثربخشی هنردرمانی با رویکرد نقاشی درمانی در افزایش تعامل معلم و دانش آموز از آزمون تحلیل کواریانس تک متغیره استفاده شد که نتایج حاصل از آن نشان داد هنردرمانی با رویکرد نقاشی درمانی در افزایش تعامل معلم و دانش آموز دانش آموزان تاثیر معناداری دارد.

کلیدواژه ها:

هنردرمانی با رویکرد نقاشی درمانی ، کاهش پرخاشگری ، رابطه معلم-دانش آموز