پیش بینی رفتارهای خودآسیب رسان نوجوانان شهر مشهد برمبنای ناگویی هیجانی و خودشفقت ورزی

رفتارهای خودآسیب رسان در میان نوجوانان به طور محسوسی افزایش یافته است. این گونه رفتارها به علت عملکرد درون روانی خود، احتمال دارد به صورت یک روش مقابله با تنش های زندگی، برای زمان طولانی، تداوم یابد و همچنین، پیش بینی‎کننده قوی در اقدام به خودکشی و یکی از مسائل جدی در حوزه سلامت روان می باشد که با پیامدهای آسیب شناسی شدیدی همراه بوده است. پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش ناگویی هیجانی و خودشفقت ورزی در پیش بینی رفتارهای خودآسیب رسان نوجوانان شهر مشهد انجام شد. به منظور بررسی فرضیه از رگرسیون چندگانه به شیوه گام به گام، و از نرم افزار آماری ۲۶ SPSS استفاده شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر دوره متوسطه اول در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲، ناحیه یک شهرستان مشهد بود. با استفاده از نمونهگیری در دسترس از جامعه، ۲۰۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند و پرسشنامه رفتارهای پرسشنامه خودآسیب رسان، ناگویی هیجانی و پرسشنامه خودشفقت ورزی را با رضایت تکمیل نمودند. یافته ها نشان داد که خودشفقت ورزی ( β= -.۸۹۶؛ t= -۲۸.۳۴۴؛P- value= .۰۰۱> ۰.۰۵)، و ناگویی هیجانی ( β= .۱۵۵؛ t= ۲.۸۴۲؛ P- value= .۰۰۵> ۰.۰۵)، قادر به پیش بینی رفتارهای خودآسیب رسان می باشند. به عنوان نتیجه باید اذعان نمود که، رفتارهای خودآسیب رسان راهی برای توصیف هیجانات مثبت و منفی است. افرادی که خودشفقت ورزی بالایی دارند، توانایی تنظیم هیجان بهتری دارند که در آن هیجانات منفی با آگاهی و بدون قضاوت نگریسته می شود. بنابراین برنامه های پیشگیری در قالب آموزش شناخت هیجانی، مهارتهای ارتباط بین فردی موثر و خودمهربانی می تواند در نوجوانان موثر واقع شود.

کلیدواژه ها:

نوجوانی ، رفتارهای خود آسیب رسان ، ناگویی هیجانی ، تحمل پریشانی ، خود شفقت ورزی