کارکرد های بلاغی و زیبایی شناسی صفت در بوستان سعدی

صفت ، یکی از مقوله های دستور زبان فارسی است و کار آن از نظر منطقی و دستوری و کلام تخصیص، خاص کردن موصوف است؛ بدین معنی که صفت و نقشهای آن، موصوف عام را خاص می کنند؛ مثلا شمشاد عام است ولی شمشاد خوش خرام خاص است. «کتاب» عام است و «کتاب سفید»، «کتاب من» خاص هستند. این نقش صفت است. در زبان به طور عام ولی این عنصر در شعر و ادبیات نقش های دیگری هم دارد؛ زیرا شاعر و نویسنده زبر دست تنها به نقش زبان شناسی و منطقی اکتفا نمی کند، بلکه او از نقش دیگر آن که آفرینش زیبایی در کلام است نیز بهره می گیرد. صفت از انواع کلمه است که حالت مقدار و ویژگی های دیگر اسم را نشان میدهد. این کلمه از عناصر ایجاد زبان شاعرانه است و بیش از عناصر دیگر زبان بازتاب عاطفه و نوع برخورد شاعر با پدیده ها و احیاء است از همین روی میتواند ارزش های هنری فراوانی در شعر داشته باشد.

کلیدواژه ها:

زبان فارسی ، صفت ، سعدی