بررسی تغییر زمان دستوری و وجوه روایت های زمان بندی شده در تاریخ بیهقی

روایت شکلی ارتباطی است حاوی توالی رخدادهایی که اشخاص پدید می آورند. در موقعیت روایی واقعی همیشه پای یک راوی حی و حاضر در میان است که ما را می بیند؛ ما نیز او را می بینیم و صدای او را می شنویم. اما وقتی با متن مکتوب مانند تاریخ بیهقی سرو کار داریم، راوی متن کجا پنهان می شود؟ زمان های دستوری روایت، شامل زمان گذشته و روایت زمان حال است. این پژوهش به روش کتابخانه ای، استقرایی و به شیوه تحلیلی توصیفی به روایت های زمان بندی در تاریخ بیهقی می پردازد و رابطه تقدم و تاخر میان گفتمان -اکنون و داستان، صورت پذیرفته که شامل «روایتگری پس نگرانه» در واحد-های کنش آن، روایت زمان گذشته را ارائه می دهد. در «روایت مندی هم زمان» کنش های هم زمان با بازگویی داستان رخ می دهد و در «روایتگری پیش نگرانه» روایت زمان حال را ارائه می کند. تاریخ بیهقی حوادثی را نقل می کند که هنوز رخ نداده اند یا در حال رخ دادن هستند. بالطبع نوع زمان دستوری که در گفتمان شخصیت ها به کار می رود، به لحظه کنونی زمان در کنش داستان وابسته است. حال روایی، داستان را برجسته می نماید و حال تاریخی تاثیر در لحظه بودن یا اوج داستان را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

زمان دستوری ، روایت ، متن روایی ، تاریخ بیهقی