نقش خودمختاری و انتظارات افزایش یافته در انگیزش و یادگیری یک تکلیف حرکتی

هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش خودمختاری و انتظارات افزایش یافته در انگیزش و یادگیری یک تکلیف حرکتی پرتابی بود.روش ها:۶۰ دانشجوی شرکت کننده به طور تصادفی در ۴ گروه ۱۵ نفری شامل خودمختاری+ انتظارات افزایش یافته (ارائه حق انتخاب محل پرتاب + بازخورد مثبت پیشرفت اجرا)، انتظارات افزایش یافته (بازخورد مثبت پیشرفت اجرا)، خودمختاری (ارائه حق انتخاب محل پرتاب) و کنترل (بدون دستورالعمل) تقسیم شدند. شرکت کنندگان در یک طرح عاملی ۲ * ۲ (با و بدون خودمختاری) * (با و بدون انتظارات افزایش یافته)، یک تکلیف پرتابی را در مرحله تمرین در ۶۰ کوشش اجرا کردند و مقیاس انگیزش را تکمیل کردند. سپس، آزمون یادداری با تاخیر ۲ ساعت و ۲۴ ساعت اجرا شد. نتایج: نتایج تحلیل واریانس عاملی برای آزمون یادداری، نشان داد اثر اصلی عامل خودمختاری معنادار می باشد (۰۰۸/۰P=). اما اثر اصلی عامل انتظارات افزایش یافته، و تعامل بین دو عامل معنادار نمی باشد (۴۰/۰P=). علاوه بر این، هر دو عامل خودمختاری (۰۰۲/۰P=) و انتظارات افزایش یافته (۰۱/۰P=)، اثرات افزایشی بر انگیزش درونی دارند. نتیجه گیری: عوامل خودمختاری و انتظارات افزایش یافته، فواید افزایشی بر انگیزش درونی دارند. با این وجود، مکانیسم اصلی تاثیر این دو عامل در یادگیری حرکتی می تواند متفاوت باشد.

کلیدواژه ها:

خودمختاری ، انتظارات افزایش یافته ، انگیزش ، یادگیری حرکتی