شیوه های جدید ارتقای مهارت های خودمدیریتی و یادگیری خودراهبر در مدارس

موفقیت تحصیلی به عنوان یکی از مهم ترین اهداف نظام های آموزشی در سراسر جهان، همواره مورد توجه پژوهشگران، معلمان و سیاست گذاران بوده است. در این میان، عوامل فردی نظیر خودمدیریتی و یادگیری خودراهبر، نقش برجسته ای در تحقق این موفقیت ایفا می کنند. خودمدیریتی به معنای توانایی مدیریت رفتارها، افکار و هیجانات در راستای دستیابی به اهداف بلندمدت تعریف می شود. یادگیری خودراهبر نیز به توانایی فراگیران در برنامه ریزی، اجرا و ارزیابی فعالیت های یادگیری خود اشاره دارد. این دو مفهوم، به عنوان پیش نیازهای اساسی برای یادگیری عمیق و پایدار، می توانند مسیر موفقیت تحصیلی را هموار کنند. امروزه با توجه به تغییرات سریع در نظام های آموزشی و نیاز به تربیت فراگیرانی خودراهبر و مسئولیت پذیر، اهمیت خودمدیریتی و یادگیری خودراهبر بیش از پیش احساس می شود. با این حال، بسیاری از فراگیران به دلیل نبود آموزش های مناسب و حمایت کافی از سوی خانواده و مدرسه، از این مهارت های کلیدی بی بهره هستند. این کمبود می تواند به افت تحصیلی، کاهش انگیزه و عملکرد نامطلوب فراگیران منجر شود. از این رو، بررسی نقش خودمدیریتی و یادگیری خودراهبر در موفقیت تحصیلی می تواند به شناسایی عوامل موثر بر بهبود عملکرد تحصیلی و ارائه راهکارهای عملی در این زمینه کمک کند. این پژوهش از دو جنبه نظری و کاربردی اهمیت دارد. از منظر نظری، تحقیق درباره ارتباط خودمدیریتی و یادگیری خودراهبر با موفقیت تحصیلی می تواند به غنای ادبیات علمی در حوزه روان شناسی تربیتی کمک کند. از منظر کاربردی، نتایج این پژوهش می تواند ابزارهای آموزشی و تربیتی موثرتری را در اختیار معلمان، والدین و مشاوران قرار دهد. همچنین، آگاهی از تاثیر این عوامل می تواند در طراحی برنامه های درسی و فعالیت های آموزشی موثر باشد که به رشد مهارت های فردی فراگیران کمک می کند.

کلیدواژه ها:

خودمدیریتی ، یادگیری خودراهبر ، موفقیت تحصیلی ، انگیزه ، آموزش و پرورش