شاخصه های طراحی اقامتگاه گردشگری با رویکرد پیوند طبیعت در معماری

رشد و گسترش گردشگری از جمله پدیده های مهم اواخر قرن بیستم است که با سرعت بیشتری در قرن جدید ادامه دارد. در صورت برنامه ریزی و توسعه از پیش اندیشیده شده، گردشگری قادر است منافع مستقیم و غیرمستقیم اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، محیطی و سیاسی را ایجاد و سهم قابل توجهی را در توسعه ملی ایفا نماید. مراکز اقامتی تفریحی یکی از ارکان مهم و اساسی گردشگری محسوب می شود. کمیت و کیفیت آنها در توسعه گردشگری یک مکان نقش زیادی دارد. در جهان امروز، با تمام تنش های ناشی از محیط مصنوع، معماری پایدار، راه حلی برای عبور از فضاهای خالی از روح، محیط مصنوع است. مراکز اقامتی گردشگری توانسته اند، در میان عملکردهای اقتصادی، باورها و ارزش های اجتماعی، تدابیر اقلیمی و محیطی را در کالبد خود جای دهند و فضاهایی پویا و متنوع را در تجلی معماری پایدار، ایجاد کنند. طراحی با رویکرد پیوند با طبیعت می تواند از عوامل موثر در ویژگی های عملکردی معماری از جمله پایداری و مسائل ایمنی باشد. شهر ساری به دلیل بهره مندی از جاذبه های تاریخی و طبیعی از موقعیت ممتازی از نظر گردشگری برخوردار است. اما متناسب با قابلیت های موجود نتوانسته است از گردشگری بهره ببرد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف معرفی شاخصه های اقامتگاه گردشگری با رویکرد معماری پیوند طبیعت در معماری صورت گرفت.

کلیدواژه ها:

اقامتگاه گردشگری ، طبیعت ، ساری