سناریوسازی نرخ نفوذ خودروی خودران اشتراکی (یک تحلیل کمی زیست محیطی)

در سال ۲۰۲۲ نسبت به سال ۲۰۱۹، غلظت آلاینده های هوای شهرهای ایران به طور متوسط \%۳۵ افزایش یافته است. حمل ونقل، یکی از منابع اصلی ایجاد آلودگی هوا در کلان شهرهاست. در حالی که با افزایش جمعیت نیاز به حمل ونقل بیشتر می شود، از راهکارهای کاهش نقش حمل ونقل در ایجاد آلودگی، می توان به شیوه ی سفرهای جایگزین اشاره کرد؛ که از لحاظ تولید آلاینده های زیست محیطی عملکرد بهتری داشته باشند. خودروهای خودران اشتراکی با توجه به پتانسیلی که دارند، قادر به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای هستند. اما تخمین آثار شیوه ی سفر مذکور، به دلیل وجود مولفه های رقابتی فراوان، دشوار است. هدف مطالعه ی حاضر، یک تحلیل کمی زیست محیطی بر حضور خودروی خودران اشتراکی در بخشی از شهر تهران بر مبنای شبیه سازی است، که در سناریوهای مختلف انجام شده است. نتایج نشان داده اند که سرویس دهی هم زمان به دو کاربر در مقایسه با دیگر سناریوهای اشتراک، میزان انتشار گازهای گلخانه ای را تا حدود ۱۰ کاهش داده است. اما، افزایش اندازه ی ناوگان با افزایش تراکم، آثار زیست محیطی حمل ونقل را پررنگ تر کرده است. نرخ نفوذ، تاثیر چشمگیری دارد؛ به طوری که در نرخ نفوذ %۱۰۰، میزان انتشار گازهای گلخانه ای به سمت صفر میل می کند.

کلیدواژه ها:

شبیه سازی خودروی خودران اشتراکی ، اشتراک سواری ، خودروی الکتریکی ، آلاینده های زیست محیطی ، حمل ونقل هوشمند