تغییرات اقلیم و دانش سنتی محیط زیست در جوامع روستایی و عشایری بختیاری (مطالعه موردی دهستانهای دوآب، پشتکوه اردل و مشایخ)

تغییرات آب و هوایی یک تهدید بالقوه و موضوع درحال پذیرش است که به آرامی رخ می نماید و مناطق کوهستانی با کاهش سطح برف و یخچال های طبیعی شاهد کاهش میزان آب، افزایش گرمای محیطی، تغییر الگوی بارش، ناهنجاری دما و تاخیر فصلی قرار می گیرند. دانش سنتی زیست محیطی به عنوان آموخته های گذشته و ناشی از تجربه انسان در زندگی و استفاده از طبیعت معرفی می شود و باعث بهره برداری پایدار از منابع می گردد. در این تحقیق دانش بومی زیست محیطی به کارگرفته شده در قوم بختیاری در دو بخش زمان و میزان برداشت از منابع زیست محیطی مورد توجه است که بدنبال شناخت اجزاء محیط زیست نمودی مشهود دارد. زمان کوچ و ورود به مراتع برای چرای دامها از نظر بهره برداران بومی در اولویت بالایی قراردارد و تاب آوری بالای این ذخیره طبیعی را در پی دارد. تنوع در مصرف منابع مورد استفاده در بخش تامین انرژی برای زندگی مردم محلی یک ضرورت بوده است. استفاده بهینه از ذخایر در دسترس از راهکارهای عملی جامعه مورد مطالعه بوده که لازم است در بخش ترویج و آموزش مورد توجه قرارگیرد. بررسی بهینه مصرف و تنوع در استفاده در بین نمونه ها نشان می دهد که بیش از ۷۰ درصد دانش بومی زیستی زنان بر این موضوع تمرکز دارد.

کلیدواژه ها:

تغییر اقلیم" ، کالای عمومی" ، دانش سنتی بوم شناسی" ، مصرف بهینه از محیط زیست" ، " ، قوم بختیاری"