توریسم و توسعه پایدار (مطالعه موردی: شیمبار)

صنعت گردشگری در حال حاضر به عنوان یکی از بخشهای اصلی تجارت جهانی و رکن اصلی توسعه پایدار به شمار می آید . توسعهگردشگری در استان نیل به توسعه پایدار عبارت است از بهبود کیفیت زندگی انسان و محیط زیست پیرامون از طریق حمایت ازظرفیت نگهداشت اکوسیستم با فراهم آوری راهبردها و ابزارآلاتی که بتواند نیازهای انسان را پاسخ دهد و محیط زیست را حفظ نماید. لذامطالعه بر روی جوانب زیست محیطی احداث گردشگاه ها جهت شکوفا شدن صنعت گردشگری، در راستای دستیابی به اهداف توسعهپایدار، مهم و ضروری به نظر می رسد. یکی از مناطق مهم در ایران منطقه حفاظت شده شیمبار می باشدکه این منطقه در شمال شرق شهرستان مسجدسلیمان با مساحت حدود 54 هزار هکتار واقع شده است. این منطقه به دلیل جاذبه هایگردشگری مانند تنوع در گیاهان، جانوران و وجود آثار تاریخی به عنوان یکی از مناطق مستعد توسعه گردشگری به حساب می آید .مقاله حاضر بر آن است تا ضمن ارزیابی اولیه زیست محیطی و اثرات احداث گردشگاه به کمک ماتریس لئوپولد به نظام مند سازی وتعیین راهبردهای زیست محیطی، همگام با ملاحظات اقتصادی توسعه طبیعت گردی در سیاستها، برنامه های استانی و منطقه ای ودر عالی ترین سطوح تصمیم گیری راهبردی بپردازد.

کلیدواژه ها:

منطقه حفاظت شده شیمبار ، اکوتوریسم ، اثرات زیست محیطی ، ماتریس لئوپولد ، گردشگاه