مطالعه تحلیلی پایان بازنمایی واقعیت در پست مدرنیسم

شکل گیری نظام بازنمایی با طرح پرسش نسبت تصویر با واقعیت در آثار افلاطون و ارسطو نمود می یابد. هر دو با وجوداختلاف نظر معرفت شناختی، قائل به ماهیت تقلیدی هنرها بودند. با اختراع دوربین و بازتولید مکانیکی جهان در دوران مدرنبازنمایی واقعیت وارد مرحله جدیدی شد. مرحله ای که با در نظر گرفتن منطق تولید و بازتولید، زمینه را جهت بازتعریفپارادایم بازنمایی فراهم ساخت. پارادایمی که در دوران پست مدرن با ظهور فناوری دیجیتال و رسانه های جدید منجر به طرحمباحث چالشی از سوی نظریه پردازان در باب تغییر ماهیت نظام بازنمایی و در نهایت فروپاشی آن گردید. بر این اساس،پژوه ش حاضر با استناد به منابع معتبر کتابخانه ای و الکترونیکی و تجزیه و تحلیل داده های کیفی انجام گرفته درصدد است تانشان دهد مشخصه های نظریات بنیامین، بازن و بودریار درباره بازنمایی واقعیت چیست و چگونه این مشخصه ها در تعامل بایکدیگر فرآیند فروپاشی چنین نظامی را تبیی ن کرده اند. بررسی ها نشان می دهد، که بنیامین با طرح مشخصه هایی همچونبازتولید و تکثیرپذیری مکانیکی و تغییر مفهوم هاله و اصالت اثر هنری از تغییر ماهیت نظام بازنمایی سخن به میان می آورد.لیکن با تحلیلی یکسویه از کنار تاثیر این نظام بر ساختار واقعیت میگذرد؛ حال آنکه بازن در ادامه با بیان مشخصه های حذفنگرش سوبژکتیو، ثبت مکانیکی اثر هنری و عدم دخالت مستقیم عامل انسانی در فرآیند بازنمایی بر آشکارسازی نیمه پنهانواقعیت در دوران مدرن تاکید می ورزد. روندی که در عصر پست مدرن نهایتا با ایجاد خوانش های نوین از نسبت اثر هنری باواقعیت، بودریار را به سمت واقعیت شبیه سازی شده پیش می برد و مطرح می کند به دلیل تولید نسخه های بدل، مستقل ومتکثر بدون ارجاع به جهان واقعی اثر هنری، بازنمایی واقعیت به سمت بازتولید واقعیت بی بنیاد یا به عبارت دیگر حادواقعیتپیشرفته است. چنانکه می توان تبیین کرد، نظام بازنمایی واقعیت در نتیجه آن از هم گسسته و دچار نوعی فروپاشی شده است.

کلیدواژه ها:

نظام بازنمایی ، پست مدرنیسم ، حادواقعیت ، بازتولید