واکاوی اصول حاکم بر قرارداد داوری

موافقتنامه داوری به خاطر سکوت قانون آئین دادرسی مدنی در خصوص کتبی بودن این موافقتنامه، عقدی رضاییمحسوب میشود و نیاز به رعایت تشریفات خاصی در آن احساس نمیشود. اما در قانون داوری تجاری بین المللی ایران بهصراحت انعقاد این موافقتنامه را موقوف به تنظیم سندی کتبی نموده است، به همین منظور میتوان قراردادهای داوریمشمول این قانون را تشریفاتی دانست. بنظر میرسد با توجه به فواید کتبی بودن این قرارداد از لحاظ اثبات وجود اینقرارداد و مشخص کردن حدود آن، لزوم کتبی بودن قرارداد داوری به وضعیت مطلوب نزدیکتر باشد. همچنین قراردادداوری بخاطر تعهد و انجام وظایف دشوار و نیاز به صرف وقت بسیار برای داوران، اصولا باید عقدی معوض محسوب وبرای داوران اجرت مناسبی در نظر گرفته شود. اما طرفین میتوانند این قرارداد را بدون در نظر گرفتن عوض و اجرت برایداور منعقد نمایند. ولی این امر ماهیت این قرارداد را به مجانی بودن تغییر نخواهد داد. داوری اصولا عقدی منجز محسوبمیشود، مگر در مواردی که وقوع اختلاف امری کاملا احتمالی در آینده باشد که میتوان آن را معلق دانست، بنابراین درصورت معلق بودن آثار این نوع عقد نیز بر آن بار خواهد شد. در آخر باید بیان داشت داوری اصولا عقدی لازم محسوبمیشود، ولی استثناء در مواردی که طرفین دچار حجر یا فوت شوند مانند عقود جایز از بین خواهند رفت. اما این امرنمی تواند مانع از لازم دانستن آن شود. چرا که بنظر می رسد. قانونگذار برحسب مصلحت گرایی چنین حالتی را برایقرارداد داوری در نظر گرفته است. در نوشتار حاضر به روش توصیفی -تحلیلی به اصول حاکم بر قرارداد داوری پرداختهشده است.

کلیدواژه ها:

داوری ، قواعد ، اصول ، قرارداد داوری