اثر سیلیسیم و اسید هیومیک بر برخی پاسخ های فیزیولوژیک فلفل دلمه ای (capsicum annuum L.) در سطوح مختلف شوری

تنش شوری، از مهم ترین عوامل محدود کننده ی رشد و توسعه ی گیاهان در مناطق خشک و نیمه خشک محسوب می شود. برای کشت گیاه در این مناطق می توان با بهره گیری از روش هایی از کاهش عملکرد جلوگیری کرد. یکی از این روش ها، استفاده از محرک های رشد می باشد. هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر مصرف اسید هیومیک و سیلیسیم بر رشد گیاه فلفل دلمه ای در سطوح مختلف شوری بود. این آزمایش در گلخانه تحقیقاتی دانشکده ی کشاورزی دانشگاه شیراز در سال ۱۳۹۸ به انجام رسید. تیمار با آب شور در ۴ سطح ۰، ۱/۷، ۳/۴ و ۵/۱ دسی زیمنس برمتردر طی دوره رشد به گلدان ها افزوده شد و از تیمارهای اسید هیومیک و سیلیسیم و کاربرد همزمان این دو برای کاهش اثرات شوری استفاده شد. اسید هیومیک در دو نوبت، هر نوبت ۰/۵گرم در کیلوگرم خاک به صورت خاکی اضافه گردید، سیلیسیم نیز به صورت محلول پاشی از منبع سیلیکات پتاسیم با غلظت ۱% اعمال شد. نتایج به­دست آمده از این مطالعه نشان داد که سطح ۵/۱ دسی زیمنس برمترشوری سبب کاهش ۶۳% وزن خشک گیاه شد و درمیان تیمارهای بهبود دهنده، تنها اسید هیومیک توانست با ۵۵% افزایش در زیست توده گیاه اثر معنی داری ایجاد کند. شوری همچنین سبب افزایش غلظت سدیم، کلسیم و منیزیم درگیاه شد، به این صورت که سطح شوری ۵/۱ دسی زیمنس برمترنسبت به شاهد، به ترتیب سبب افزایش ۷۵۰%، ۱۷۶% و ۱۰۱% غلظت این عناصر شد. نتایج به دست آمده در خصوص تیمارهای بهبود دهنده نشان داد که کاربرد همزمان اسید هیومیک و سیلیسیم سبب افزایش ۷۶% غلظت سدیم در گیاه و تیمار هیومیک سبب کاهش ۲۸% غلظت کلسیم ریشه شد. با توجه به نتایج این تحقیق، تیمار اسید هیومیک بیشتر از تیمار سیلیسیم و نیز کاربرد همزمان اسید هیومیک و سیلیسیم توانست اثر­های شوری را بیشترکاهش دهد.

کلیدواژه ها:

آب شور ، تنش شوری ، محرک های رشد ، مواد آلی