بررسی اثر مهاری ایزورامنتین بر بیان ژن های NOXs و سطح ROSتولید شده در سلول های ستاره ای کبد و نقش آن در جلوگیری از پیشرفت فیبروز کبدی

مقاله پژوهشی مقدمه: بیماری فیبروز کبدی اغلب به فعال شدن سلول های ستاره ای کبد (Hepatic stellate cells) HSC و تشکیل بیش از حد زخم در کبد نسبت داده می شود. ایزورامنتین با مهار بیان ژن های فیبروژنیک ناشی از (Transforming growth factor beta) TGF-β۱، در برابر فیبروز کبدی اثر محافظتی دارد. در این مطالعه، نقش ایزورامنتین بر میزان بیان فاکتورهای فیبروز کبدی و سطح (Reactive oxygen species) ROS در سلول های ستاره ای کبد مورد بررسی قرار گرفت. روش ها: ابتدا سلول ها تا رسیدن به تراکم مناسب در محیط کشت DMEM همراه با ۱۰ درصد از (Fetal Bovine Serum) FBS کشت داده شدند و با غلظت های ۷۵ و ۱۰۰ میکرومولار از ایزورامنتین به مدت ۲۴ ساعت تیمار شدند، سپس میزان بیان ژن هایα-SMA ، Collagen۱α ، NOX۱، NOX۲ و نیز سطح ROS برای ارزیابی فیبروز کبدی مورد سنجش قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که میزان بیان ژن هایα-SMA ، Collagen۱α، NOX۱، NOX۲ و نیز سطح ROS در غلظت ng/m۲ از TGF-β۱ نسبت به گروه شاهد، افزایش معنی داری پیدا کرد. همچنین در حضور غلظت های ۷۵ و ۱۰۰ میکرومولار ایزورامنتین بیان این ژن ها و نیز سطح ROS نسبت به گروه فیبروز به صورت معنی داری کاهش یافت. نتیجه گیری: TGF-β با افزایش بیان ژن های درگیر در پیشرفت بیماری فیبروز کبدی و نیز افزایش سطح ROS یافت افزایش تولید ماتریکس خارج سلولی از جمله Collagen۱α می شود. ایزورامنتین باعث کاهش بیان ژن های درگیر در پیشرفت فیبروز کبدی می شود. در نتیجه می تواند از پیشرفت فیبروز کبدی جلوگیری کند.

کلیدواژه ها:

فیبروزکبدی ، ایزورامنتین (۳-متیل کوئرستین) ، TGF-β۱ ، NADPH اکسیداز ، گونه های فعال اکسیژن