الگوهای معماری بومی ایران در چهار منطقه(کرمان، روستای پلنگان، گلستان، بندرعباس)

معماری بومی یکی از مهمترین جلوه های پاسخگویی به نیازهای اقلیمی، فرهنگی و اجتماعی در جوامع محلی است. ایننوع معماری، نه تنها بازتاب دهنده ی تعامل انسان با محیط زی ست و منابع طبیعی، بلکه تجلیگر ارزش ها و هنجارهایفرهنگی و اجتماعی منطقه ای است که در آن شکل گرفته است. این پژوهش به بررسی و تحلیل الگوهای معماری بومیایران در مناطق مختلف جغرافیایی می پردازد و به تاثیرات متقابل اقلیم، فرهنگ و طراحی بر توسعه این الگوها توجه دارد.الگوهای معماری بومی در ایران به دلیل تنوع جغرافیایی و اقلیمی این سرزمین، دارای تنوع چشمگیری هستند؛ از خانه هایخشتی و بادگیرهای مناطق گرم و خشک کویری تا سقف های شیب دار و چوبی مناطق مرطوب شمال کشور. نتایج تحقیقنشان می دهد که معماری بومی ایران از طریق هماهنگی کامل با شرایط اقلیمی و استفاده از مصالح محلی، نه تنها بهپایداری و دوام ساختمان ها کمک کرده، بلکه به شکل گیری هویت اجتماعی و فرهنگی جوامع ن یز منجر شده است. استفادهاز تکنیک های معماری بومی، مانند تهویه طبیعی ، عایق بندی حرارتی و استفاده بهینه از منابع محلی، توانسته است بهکاهش مصرف انرژی و حفظ محیط زیست کمک کند. این مقاله همچنین به ارائه پیشنهادهایی برای ادغام این الگوها درطراحی های معاصر می پردازد تا از طریق آن بتوان به پایداری بیشتر و ارتقای کیفیت زندگی دست یافت.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، الگو ، معماری ، تحلیل ، بومی ایران ، خانه ، شرایط اقلیمی ، مصالح محلی ، طراحی معاصر ، پایداری ، ارتقایکیفیت ، زندگی