بررسی فقهی و حقوقی حضانت فرزنددر زنان سرپرست خانوار و ارائه راهکار

موضوع "حضانت" از جمله مسائل پیچیده در حوزه حقوق خانواده است. وقتی که یک خانواده به هر دلیلی دچار اختلال شود، مانند طلاق یا فوت یکی از والدین یا حتی هر دو، مساله حضانت فرزندان به عنوان یکی از چالش های اصلی پیش روی خانواده قرار می گیرد. این موضوع دارای جوانب مختلفی است که نیازمند بررسی دقیق می باشد و با وجود تلاش های فقها و آراء مختلفی که ارائه شده است، همچنان ابهاماتی وجود دارد. بنابراین، پژوهش با مساله حضانت فرزندان در مورد زنان سرپرست خانوار صورت گرفته و راهکارهایی با تاکید بر اصول فقهی و حقوقی ارائه می دهد. پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و جمع آوری اطلاعات از منابع تخصصی فقهی و حقوقی و نرم افزارهای علوم اسلامی انجام شده است. با تحلیل مسائل مذکور در این پژوهش، به این نتیجه می رسیم که حضانت یک مساله است که از زمان تولد کودک مشخص و واضح است و اغلب پس از جدایی زوجین مورد بحث قرار می گیرد. درباره مدت زمان حضانت، مفسران فقهی معتقدند که مادر برای حضانت کودک تا دو سال (یا تا هفت سال در صورت دختر بودن) مناسب تر است، اما قانونگذار در اولویت حضانت مادر تا هفت سالگی فرزندان تفاوتی قائل نشده است. در نهایت، باید توجه داشت که حق حضانت در حقوق ایران بیشتر به مادر تعلق می گیرد، اما پدر نیز حقوق و تکالیفی در این زمینه دارد. مادر عموما حق انتخاب در قبول یا رد حضانت را دارد، مگر در شرایط خاصی که در آن حالت ها رنگ تکلیف به خود خواهد گرفت. در صورت سپردهشدن حضانت به مادر، وی موظف است که به موازین شرعی، قانونی و عرفیعمل کند و از حدود مشخصه ی شرایط پیروی کند.

کلیدواژه ها:

حضانت ، فرزند ، پدرمادر ، سرپرست خانوار