اثر یک ماده جاذب میراگر بر پاسخ های لرزه ای تونل مدفون طولی با استفاده از تحلیل نظری و مدلسازی اجزای محدود

سازههای زیرزمینی مانند تونل ها یکی از عناصر مهم در شبکه حمل ونقل هستند که به دلیل مدفون شدن در زمین و تحمل تنش های زیاد، رفتار لرزه ای متفاوتی در مقایسه با سازههای ساخته شده روی زمین از خود نشان می دهند. در این تحقیق به منظور اعمال رویکرد میرایی در سیستم اندرکنش خاک-تونل ، از مدل دو بعدی المان fnite با کمک نرم افزار ABAQUS استفاده شده است . لذا از دادههای چهار زمین لرزه شناخته شده برای اعمال بار لرزه ای به سیستم خاک-تونل استفاده می شود. همچنین اعماق ۱۵، ۲۰، ۲۵، ۳۰ و ۴۰ متر برای عمق مدفون تونل و ضخامت های ۰، ۱۵ و ۲۵ سانتی متر برای لایه میراگر در نظر گرفته شده است که طی آن پارامترهای مختلفی مانند جابجایی افقی ، تنش و پاسخ کرنش تونل ارزیابی می شود . برای ارزیابی اثر نوع میراگر، نتایج کرنش و تنش اعمال شده به روکش تونل برای دو نوع میراگر با یکدیگر مقایسه شد. با توجه به نتایج ، ضخامت بهینه لایه میراگر ۲۵ سانتی متر گزارش شده است . نتایج نشان می دهد که قرار دادن لایه میراگر بین تونل و خاک می تواند ماکزیمم تنش و کرنش تونل را برای تحریک امواج لرزه ای مختلف به ترتیب تا ۴۷ و ۳۷ درصد کاهش دهد. همچنین جابجایی افقی تونل در حالت با حضور آب کمی بیشتر از حالت بدون حضور آب است .

کلیدواژه ها:

تونل ، پاسخ لرزه ای ، میراگر ، باحضورآب ، عمق مدفون ، آباکوس