سیستم های مهاربند واگرا بدون اعضا قطری و با افزایش عمق تیر

سیستم های مهاربند واگرا به واسطه شکل پذیری قابل قبول و سختی مناسبی که از خود نشان می دهند به عنوان یکی از سیستم های باربر مطلوب در نظر گرفته می شوند. علی رغم محاسن این سیستم ها آنها دارای معایبی می باشند که نیاز به بهبود رفتار آنها را ضروری می سازد. یکی از این محدودیت ها عدم ایجاد فضای معماری کافی به خصوص در دهانه های کوتاه است . ایده استفاده از لینک های قابل تعویض می تواند زمان و هزینه تعمیر و بازسازی سیستم را کاهش دهد. در این پژوهش ایده حذف المان مورب در مهاربندهای واگرا و افزایش عمق تیر پیشنهاد می شود تا علاوه بر دست یابی به سختی مناسب ، فضای معماری کافی نیز فراهم گردد. در این تحقیق علاوه بر مطالعات آزمایشگاهی ، ایده پیش گفته با استفاده از مدلهای عددی نیز مورد بررسی قرار می گیرد. در نهایت رابطه ای بین افزایش این عمق و افزایش سختی قاب متناظر به منظور ارتقای میزان جذب انرژی و شکل پذیری سیستم پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

مطالعه آزمایشگاهی ، مهاربند واگرا ، لینک برشی ، مدلسازی عددی