استیفای حق به شهر در حقوق ایران در پرتو حکمرانی مبتنی بر پایداری

پیوند میان استیفای حق های شهروندان و حکمرانی که در حق به شهر به اوج ظهور و بروز خود رسیده، امری غیرقابل انکار است و بدین ترتیب، حق به شهر و حکمرانی محلی دو روی یک سکه خواهند بود. این پژوهش با روش توصیفی - تحلیلی در پی پاسخ به این سوال هاست که مفهوم، ابعاد و محتوای حق به شهر در حقوق ایران چیست و این حق چه نسبت و رابطه ای با حکمرانی مبتنی بر پایداری دارد؟حق به شهر امری اعتباری است که متعلق آن، شهر و امکانات مادی و معنوی درون آن است که معیارهای متفاوتی را می توان برای تعیین ابعاد و محتوای آن برشمرد، مانند قانون و عرف خاص که البته معیار دوم برای آنکه اعتبار یابد، باید به تصویب قانون گذار برسد. صاحبان این حق، مردم و متعهد آن نیز دولت و بخشی از آن یعنی شهرداری ها و سازمان های مشابه و خود مردم هستند. حکمرانی مبتنی بر پایداری با روش هایی چون رفع ابهام های حق به شهر و ایجاد شرایط استیفای این حق از طریق دستیابی به اهداف خود می تواند به استیفای حق به شهر کمک نماید.

کلیدواژه ها:

حق به شهر" ، محتوا" ، حکمرانی پایداری" ، " ، شهر"