تبیین رویکرد بدیع «پدیدارشناسی فهم» و احصای دلالت های آن در ساحت تعلیم و تربیت

رویکرد پدیدارشناسی فهم در والاترین افق خود، خواستار درک چگونگی وقوع فهم و هم چنین چگونگی ارتقای فهم است. ما از دو سنخ فهم برخورداریم؛ یکی فهم حضوری (وجودی) که مبتنی بر مستغرق شدن هستی ما در هستی مطلق است. در این گونه معرفتی، متعلق معرفت ما وجود است که این فهم از هستی متناسب با میزان آگاهی فرد از نفس و هستی خویش ارتقا می یابد. سنخ دوم معرفت ما را فهم حصولی (مقولی) تکون می بخشد. در این گونه معرفتی، متعلق معرفت ما ماهیات است نه وجود. می توان فهم مقولی را عقل جزئی و فهم وجودی را عقل کلی دانست که تنها آنگاه عقل جزئی کارایی حقیقی خود را در مسیر کشف معرفت به منصه ظهور خواهد گذاشت که مرتبط باعقل کلی باشد. ضرورت طرح ایده نوین این است که هرگونه فهمی، حتی فهم خود وجود مبتنی بر درک چیستی خود فهم است. لذا قبل از هرگونه شناختی در باب هستی، بایسته است که بدوا به پدیدارشناسی خود فهم بپردازیم. دلالت های پدیدارشناسی فهم در عرصه تعلیم و تربیت را نیز، می توان هم در ساحت ابداع فنون تدریس و هم در قلمرو تربیتی استحصال نمود.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، فهم (مقولی و وجودی) ، صیرورت ، دیالکتیک ، تعلیم و تربیت