نقش روانشناسی رفتاری خانواده در خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان

تعاملات و ارتباطات عاطفی در خانواده نقش حیاتی در توسعه خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان ایفا می کند. ارتباطات مثبت و محبت آمیز بین اعضای خانواده به کودکان کمک می کند تا احساس امنیت و حمایت کنند که این احساسات، پایه ای برای خودتنظیمی هیجانی سالم است. هدف از انجام این تحقیق بررسی نقش روانشناسی رفتاری خانواده در خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان بود. این مطالعه به روش کتابخانه ای و از نوع طرح های مروری است؛ که در تیترهای فرعی به بررسی نقش روانشناسی رفتاری خانواده در خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان می پردازد. در نتیجه می توان این گونه بیان کرد که خانواده هایی که به طور منظم با یکدیگر گفتگو می کنند و اعضای آن ها به احساسات و نیازهای یکدیگر توجه دارند، معمولا فرزندانی تربیت می کنند که در تنظیم هیجانات خود موفق تر هستند. روانشناسی رفتاری خانواده تاثیر مستقیمی بر توانایی خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان دارد. والدین و خانواده ها با ایجاد محیطی حمایت گر، محبت آمیز و دارای ارتباطات مثبت می توانند به کودکان خود کمک کنند تا مهارت های لازم برای مدیریت هیجانات خود را بیاموزند. سبک های فرزندپروری مقتدرانه و تعاملات عاطفی مثبت از جمله عواملی هستند که می توانند به تقویت خودتنظیمی هیجانی در دانش آموزان کمک کنند.

کلیدواژه ها:

یادگیری ، روانشناسی رفتاری ، خانواده ، خودتنظیمی هیجانی