نقش میانجی شفقت به خود در ارتباط عواطف خودآگاه با رفتارهای خود جرحی دانشجویان افسرده

اهداف افسردگی یک اختلال روانی شایع و ناتوان کننده است که با تاثیرات منفی گسترده ای بر روی عواطف افکار و رفتارهای فرد همراه است و میتواند کیفیت زندگی و عملکرد روزمره را به طور چشمگیری کاهش دهد. به همین جهت پژوهش حاضر با هدف نقش میانجی شفقت به خود در ارتباط عواطف خودآگاه با رفتارهای خود جرحی دانشجویان افسرده انجام شد. مواد و روشها این پژوهش با طرح همبستگی و با استفاده از روش مدل یابی معادلات ساختاری انجام شد. نمونه پژوهش ۲۴۵ نفر بود که به صورت در دسترس از میان دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه گیلان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس افسردگی یک و همکاران (۱۹۹۶) مقیاس خود جرحی بدون قصد خودکشی و بدر من و سانسون (۱۹۹۸) مقیاس عواطف خودآگاه تانجنی و همکاران (۲۰۰۰) و مقیاس شفقت به خود فرم کوتاه رایس و همکاران (۲۰۱۱) بود. تجزیه و تحلیل داده ها نیز با استفاده از روش تحلیل مسیر و آزمون بوت استرپ انجام شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که مدل از برازش مطلوبی برخوردار است. همچنین یافته های پژوهش نشان داد خود جرحی در رابطه بین عواطف خودآگاه و افسردگی و نیز بین خود انتقادی و افسردگی نقش میانجیگری دارد (۰۱۰۱>P). نتیجه گیری: طبق نتایج به دست آمده شفقت به خود میتواند تاثیرات منفی عواطف خودآگاه را بر خود جرحی تعدیل کند. بنابراین شفقت به خود به عنوان یک عامل محافظتی مهم باید در طرح ریزی روشهای پیشگیری و همچنین برنامه های آموزشی و درمانی مورد توجه قرار گیرند و در سطح دانشگاهها و موسسات عالی برنامه ریزی، تدوین و اجرا شوند.

کلیدواژه ها:

افسردگی خود جرحی عواطف خود آگاه ، شفقت به خود.