تاثیر دستورالعملهای توجه درونی و بیرونی بر تعادل بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی

افراد مبتلا به نوروپاتی دیابتی با نوسانات وضعیتی بیشتر و مشکلات جدی در حفظ تعادل مواجه هستند. با توجه به این مسئله، تحقیق حاضر به بررسی تاثیر دو نوع دستور العمل توجهی - توجه درونی و بیرونی - بر بهبود تعادل در بیماران مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی پرداخت. در این مطالعه ۳۰ بیمار مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی با میانگین سنی ۵۴٫۶ سال و انحراف معیار ۵٫۱ سال) به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. گروه اول با تمرکز درونی آموزش دیدند که بر تعادل پاهای خود روی یک دستگاه تعادل سنج به صورت افقی تمرکز کنند در حالی که گروه دوم با تمرکز بیرونی تشویق شدند تا توجه خود را بر دو نقطه کوچک افقی روی صفحه دستگاه تعادل سنج متمرکز کنند. طی روز آموزش هر شرکت کننده ۱۰ کوشش ۶۰ ثانیه ای انجام داد و روز بعد، در آزمون یادداری ۵ کوشش بدون دریافت هیچ دستور العمل توجهی انجام شد. نتایج در مرحله یادداری نشان داد که گروه با تمرکز بیرونی در افزایش زمان حفظ تعادل به طور معناداری عملکرد بهتری نسبت به گروه با تمرکز درونی داشتند (۰.۰۵ > P). این نتایج نشان میدهد که استفاده از دستورالعمل های توجه بیرونی در برنامه های توانبخشی بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی که با اختلالات تعادلی دست و پنجه نرم می کنند میتواند رویکردی موثر باشد. با بهره گیری از تمرکز بیرونی این بیماران ممکن است بتوانند تعادل بهتری را در موقعیتهای مختلف حفظ کنند که این امر می تواند به بهبود کیفیت زندگی آنها و کاهش خطرات مرتبط با افتادن منجر شود.

کلیدواژه ها:

نوروپاتی دیابتی تعادل ، تمرکز درونی ، تمرکز بیرونی