مقایسه اثر بخشی مداخله شناختی رفتاری و روان درمانی مثبت گرا بر ناگویی هیجانی در بین بیماران سرطانی جراحی شده

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر بخشی مداخله شناختی رفتاری و روان درمانی مثبتگرا بر ناگویی هیجانی در بین بیماران زن سرطانی جراحی شده بوده است. این پژوهش از لحاظ ماهیت جزو تحقیقات کاربردی و از لحاظ اجرا جزو تحقیقات نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است.جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه بیماران سرطانی زن جراحی شده در بیمارستان سینای شهر مشهد در فاصله زمانی فروردین تا شهریور ۱۴۰۲ بود ۲۰۰ نفر به صورت هدفمند انتخاب و پرسشنامه ناگویی هیجانی جهت پاسخگویی بین آنها توزیع شد و از بین آنها بیماران زن سرطانی جراحی شده پستان که در پرسشنامه نگرش ناکارآمد نمره بیشتری دریافت کردند تعداد ۶۰ نفر بطور کاملا تصادفی انتخاب و در سه گروه ۲۰ نفر (۲) گروه آزمایش و ۱ گروه گواه ) قرار گرفتند. در این پژوهش از دو پرسشنامه استاندارد اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه ناگویی هیجانی تورنتو ۲۰۰۲ استفاده شده است که مبتنی بر پروتکلهای مداخله شناختی رفتاری هافمن و همکاران ۲۰۱۳ و روان شناسی مثبت نگر رشید و سلیگمان ۲۰۱۱ می باشد. این پژوهش بصورت پیش آزمون- پس آزمون اجرا گردید. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از شاخصها و روشهای آماری توصیفی شامل فراوانی درصد میانگین انحراف معیار و آمار استنباطی شامل آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری و یک متغیری در سطح ۰٫۰۵ با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۳ استفاده شد. در نهایت این نتیجه حاصل شد که مداخله شناختی رفتاری و روان درمانی مثبت گرا بر کاهش ناگویی هیجانی بیماران سرطانی جراحی شده تاثیر دارد؛ همچنین روش روان درمانی مثبت گرا بر کاهش ناگویی هیجانی بیماران سرطانی جراحی شده موثرتر است.

کلیدواژه ها:

مداخله شناختی رفتاری روان درمانی مثبت گرا ، ناگویی هیجانی