بینامتنی تناص در دیوان بلوچی و فارسی عبداله روانبد

بینامتنی اصطلاحی است امروزی که برای اولین بار توسط منتقد فرانسوی ژولیا کریستوا در دهه ۶۰ مطرح شد و در جهان عرب با عنوان التناص شناخته شد و دارای انواع مختلفی است از جمله بینامتنی مضمونی بینامتنی لفظی ، نفی جزئی و.... که هر کدام به تناسب متن کاربرد دارد. قرآن کریم بزرگترین سرمایه ی مسلمانان است که هر فردی به ویژه شاعران به قدر توان خود از دنیای الفاظ و مضامین آن بهرمند میشوند. مولانا عبدالله روانبد از جمله شاعران توانای خطه بلوچستان است که مضامین و آیات قرآنی در اشعارشان به فراوانی یافت میشود. وی با توجه به قدرت شاعری و آگاهی اش از علوم قرآنی توانسته است. معانی ومضامین بلند قرآنی را در اشعار بلوچی و فارسی به صورت تضمین، اقتباس، تلمیح بگنجاند. این تحقیق به روش توصیفی تحلیلی و مراجعه به دیوان اشعار ایشان صورت پذیرفته و هدف از این تحقیق آن است که در قالب نظریه بینامتنی ، میزان تاثیر پذیری شاعر از قرآن کریم را نشان دهد. نتایج حاصله بیانگر این است که روانبد با روشی هنرمندانه بین در متن حاضر و غائب، ارتباط برقرار کرده است.

کلیدواژه ها:

قرآن ، مولوی روانبد تناص ، شعر بلوچی ، بلوچستان