فراشعر جامع پست مدرن

جامعیتیکی از شاخصه های فراشعر پست مدرن است که در دهه ی هفتاد در آثار شاگردان آذرپیک نمودیافت ، جامعیت به معنای کامل بودن نیست تنها جامع ویژگی های زبانی و بیانی شعر است . از این رو جامعیت نقطه ی عطفی است که مرزهای فراشعر پست مدرن و فراشعر فرائیستی ازیکدیگر متمایز می کند. با توجه به این که با تعاریف متعددی از کل مواجه هستیم می توان کل موجود در فراشعر پست مدرن مشرقی را حاصل نگاه گشتالتی به کل و فراشعر فرائیستی را تابع اصل وحدت در کثرت و کثرت در وحدت دانست . این نوشتار به روش توصیفی _تحلیلی درصدد است ضمن ارائه تعاریفی از کل ، ماهیت جامعیت در فراشعر پست مدرن و فراشعر فرائیستی را مشخص و عناصر جامع گرایی را در فراشعر بیان می نماید. با مشخص کردن ویژگی های هر دوران تاریخی ، سنت ، مدرن، آنتی مدرن، پست مدرن و فرائیستی بیان کند که هر کدام از انواع فراشعر بیانگریک دورهی تفکری چه خصوصیاتی می توانند داشته باشند. در نتیجه آن که فراشعر پست مدرن با توجه به دوران پست مدرن شاخصه های پست مدرن را نمود بخشیده و فراشعر فرائیستی نیز توانسته شاخصه های متفاوتتری را نمود ببخشد.

کلیدواژه ها:

شعر دهه ی هفتاد ، فراشعر ، جامعیت ، پست مدرن ، آنتی مدرن