بررسی توصیف معشوق در دیوان »گل و نوروز«خواجوی کرمانی

معشوق در ادب فارسی از جایگاه و منزلت ویژه ای برخوردار است .گاه این معشوق زمینی و دستیافتنی است و گاه مقدس و آسمانی و دست نیافتنی .در» گل و نوروز «خواجوی کرمانی با معشوق های متفاوتی روبرو هستیم این معشوق گاه یک عشق مذکر است (حکایت وزیر محمد و علی ) ،گاه این معشوق به عشق خواهر و برادری تبدیل می شود (حکایت نصر و نصیر ) و گاه عشق دو دلداده (حکایات گل و نوروز ، مهر و مهربان ،کمال و جمال ،سلمی و شروین ) اما نکته قابل توجه اینجاست که در تمام حکایات این دیوان معشوق زمینی و دستیافتنی تصویر شده است و این معشوق از نظر زیبایی دارای ویژگی های ظاهری است که شاعر این ویژگی ها را در قالب تشبیه اندام و چهره معشوق به عناصر طبیعت مانند گل و درخت ،ماه و...نموده است که در این مقاله به بررسی آن می پردازیم

کلیدواژه ها:

معشوق ، اندام ، چهره ، طبیعت