تاملی بر اخلاق و آداب شهریاری کیکاووس در شاهنامه فردوسی

فردوسی در شاهنامه ، خصایص زیادی برای شهریاران ایرانی برشمرده است . ایشان خصایص پسندیده و نکوهیده شهریاران را در لابه لای اشعار شاهنامه آورده است تا به عنوان پند و اندرزی برای خوانندگان به جای بماند. از آنجایی که فردوسی در داستانهای شاهنامه ، به عناصراخلاقی وآداب شهریاران توجه داشته است ، پرداختن به آن ازاهمیت خاصی برخورداراست . هدف از انجام این پژوهش ،شناخت شخصیت و منش کیکاووس از رهگذر اخلاق و آدابی است که در دوران شهریاری خویش بدان پایبند بوده است . روش تحقیق در این پژوهش توصیفی - تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای است .یکی از ملاک هایی که شاعر در بیشتر ابیات به آن اشاره نموده است نژادگی یک شهریار بوده و در صورتی که شخصی این ویژگی را نداشته از مشروعیت شهریاری نیز برخوردار نبومی افتاده است . اهمیت و مقام یک پادشاه در ایران، آن چنان رفیع بود که فرمان وی بعد از فرمان ایزد قرار داشت چرا که وی به دلیل داشتن فره ایزدی مورد توجه و عنایت خداوند قرار داشت و دستورات او مورد تایید خداوند نیز بوده است .نتایج پزوهش حکایت از آن دارد که از خصایصیک شهریار که در نظر بقیه افراد کشور نیز مورد تایید بوده است ، می توان به این موارد اشاره نمود: دادگری، اهل رای و مشورت بودن، دانایی ، پرهیز از غرور و تکبر و... و از خصایص نکوهیده می توان به آدابی چون جنگ طلبی ، ستم کاری، باژخواهی ، غرور و تکبر و... اشاره نمود.

کلیدواژه ها:

فردوسی ، شاهنامه ، اخلاق ، آداب شهریاری ، کیکاووس