نقد فرمالیستی شعر »به باغ همسفران« سهراب سپهری

پژوهشگر در این مقاله ، در تلاش است که شعر »به باغ همسفران« سهراب سپهری را با استفاده از نظریه فرمالیسم مورد بررسی قرار دهد. فرمالیست ها معتقد هستند که ادبیات صرفایک مساله زبانی است . آنها معتقدند که اثر ادبی ، شکل محض است و در بررسی اثر ادبی بر فرم تاکید داشتند نه محتوا. پژوهشگر در نگارش این مقاله ، از روش کتابخانه ای بهره برده است . شعر »به باغ همسفران« در کتاب هفتم وی به نام »حجم سبز« وجود دارد. این شعر در قالب شعر نو سروده شده است که کوتاهی و بلندی مصراعها و داشتن قافیه در برخی از مصراعها، از شاخصه های آن است ؛ با این تفاوت که در این شعر، دومین شاخصه شعر نو (قافیه ) دیده نمی شود. زبان شعری وی، زبانی تصویری است . زبان این شعر، ساده و فصیح است . شاعر در کنار واژگان فارسی ، از کلمات عربی هم بهره برده است . از ترکیبات نو بسیاری استفاده کرده است تا ذهن خواننده را دستخوش حوادث غیرمنتظره کند. شاعر از واژگانی با بار منفی استفاده کرده است . در میان آرایه های ادبی بیشتر، تشبیه و استعاره به کار برده است . سپهری برای بیان اندیشه های خود، از نماد بهره گرفته است . این شعر، در اعتراض به تنهایی انسان در عصر مدرن سروده شده است . با وجود اینکه سبک زندگی انسانها در حال تغییر است اما تنهایی انسانها هنوز برطرف نشده است .

کلیدواژه ها:

سهراب سپهری ، فرمالیسم ، به باغ همسفران ، فرم ، زبان تصویری ، قالب نو