مدیریت آب سبز در باغات دیم شیبدار جهت استفاده بهینه از منابع آب

تغییر اقلیم و روند افزایشی جمعیت و نیاز به افزایش تولیدات کشاورزی، باعث تحمیل فشار مضاعف بر منابع آب گردیده است. استحصال آب باران به عنوان ابزاری در مدیریت جامع و استفاده از آن در بخش کشاورزی، یکی از روش هایی است که از دیرباز مورد استفاده قرار گرفته است. به طوری که این سامانه ها باعث افزایش پایداری و کیفیت منابع آب می شوند. این پژوهش در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار شامل: (A) تیمار سامانه سطوح آبگیر باران نیمه عایق با استفاده از فیلتر سنگریزه ای در چاله نهال، (B) زمین تمیز شده با استفاده از فیلتر سنگریزه ای در چاله نهال و (C) شاهد (پوشش طبیعی زمین) طبق عرف محل، در ۵ تکرار در ۵ سال اجرا شد. نتایج نشان داد که در تجزیه واریانس اثر تیمار و سال بر روی صفت ارتفاع در سطح آماری یک درصد معنی دار شده است (۰.۰۱>P). بیشترین ارتفاع بوته مربوط به تیمار با سامانه نیمه عایق و فیلتر در چاله نهال است. اثر تیمار و سال بر روی صفت تاج پوشش در سطح آماری یک درصد معنی دار است (۰.۰۱>P). بیشترین مقدار تاج مربوط به تیمار با سامانه نیمه عایق با فیلتر در چاله نهال است. در مجموع تیمار با سامانه نیمه عایق مطلوب تر از سایر تیمارها عمل کرده است.

کلیدواژه ها:

آبگیر باران ، باغات دیم ، آب سبز ، گل محمدی