تبیین چارچوب مفهومی عدالت فضایی در مدیریت شهری با محوریت مفهوم شهرعدالت محور در ایران

رشد شتابان شهرنشینی و توسعهی فیزیکی شهرها در دهههای اخیر، موجب از هم گسیختگی نظام کالبدی و فضایی شهرهاو درنتیجه، نظام توزیع مراکز خدماتی شده است. از طرفی، تسلط نظام سرمایهداری بر فضاهای شهری، شهرها را با چالش هایبسیاری روبرو کرده است که یکی از مهمترین این چالش ها، بی عدالتی فضایی و نابرابری در توزیع خدمات در شهرهاست. ازاین رو ، مهمترین رسالت برنامه ریزان و مدیران شهری کم کردن نابرابری و از بین بردن تضاد در دسترسی به منابع و خدماتعمومی شهری میان مناطق می باشد. در این پژوهش، هدف اصلی بررسی جایگاه مدیریت شهری در عدالت فضایی ایرانمی باشد و اینکه تا چه حد استفاده از راهبردهای مدیریت و برنامه ریزی شهری می تواند گامی به سوی محقق شدن عدالتفضایی باشند. بدین سبب، در این پژوهش از نظریه های اجتماعی (عدالت اجتماعی) و نظریه های شهری (برنامه ریزی ومدیریت شهری) بهره برده شده است. یافته ها نشان داد که اقدامات و فعالیتهای مدیریت شهری، در قالب توزیع خدمات وامکانات در شهر، از جمله مداخلاتی است که می تواند به بازتوزیع درآمد و کاهش فاصله ی میان فقیر و غنی در شهر منجر شود. در نتیجه، ارائه ی خدمات و امکانات شهری باید بر اساس اصل «تبعیض مثبت» باشد تا زمینه ی برقراری عدالت فراهم گردد.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، برنامه ریزی شهری ، عدالت فضایی ، شهر عدالت محور ، ایران.