ارزیابی و مقایسه اثربخشی رویکرد های درمان هیجان مدار و طرح واره درمانی بر نگرش به خیانت در افراد تجربه کننده تعارض زناشویی

امروزه در بستر خانواده، پدیده ی تعارضات زناشویی یکی از آسیب های جدی در زندگی زوجین محسوب می شود. زمانی که یکی از زوجین در زندگی زناشویی خود، احساس عدم برابری کند یا در دریافت دستاوردهای مشترک زندگی عدم تعادل را تجربه نماید، تعارضات زناشویی بروز پیدا می کند. این درگیری ها با دامنه ی گسترده ای از پیامدهای جسمی، روانی و اجتماعی مانند: افزایش احتمال طلاق و بروز افسردگی در هریک از زوجین همراه است این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و درمان هیجان مدار بر نگرش نسبت به خیانت زناشویی افراد دارای تعارض زناشویی انجام شد. روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با دو گروه آزمایش و گروه گواه (کنترل یا شاهد) همراه با دوره آزمون پیگیری بود. از جامعه آماری زنان مراجعه کننده به درمانگاه های منطقه یک مشهد، ۴۵ نفر به روش در دسترس انتخاب و به روش تصادفی در سه گروه جایگزین شدند. از پرسشنامه خیانت زناشویی واتلی (۲۰۰۶) استفاده شد. ابتدا پیش آزمون نگرش به برون یابی برای هر سه گروه اجرا شد. سپس طرحواره درمانی (یانگ، ۲۰۰۳) و درمان متمرکز بر هیجان (گرینبرگ، ۲۰۰۴) برای گروه های آزمایشی اجرا شد، اما هیچ مداخله ای برای گروه کنترل اعمال نشد. در نهایت پس آزمون و پیگیری برای هر سه گروه انجام شد. نتایج آزمون اندازه گیری مکرر نشان داد که هر دو گروه طرح واره درمانی و هیجان مدار در کاهش نگرش نسبت به خیانت زناشویی موثر هستند (۴۴۷/۸=f و ۰۰۱/۰=p). آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد که تفاوت معناداری در اثربخشی دو رویکرد طرحواره درمانی و رویکرد متمرکز بر هیجان وجود ندارد. برای بهبود نگرش نسبت به خیانت زناشویی افراد دارای تعارض زناشویی، استفاده از طرحواره درمانی و مداخلات هیجان محور پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

تعارض زناشویی ، نگرش نسبت به خیانت زناشویی ، طرحواره درمانی ، درمان متمرکز بر هیجان.