روابط ساختاری اضطراب جدایی و روابط ابژه با واسطه خودآگاهی در آسم

این مقاله به بررسی روابط ساختاری اضطراب جدایی و تاثیر آن بر اساس روابط ابژه در بیماران مبتلا به آسم می پردازد. هدف اصلی تحقیق مدل سازی این روابط و تحلیل نقش میانجی گر خودآگاهی در این فرآیند است روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع علی – مقایسه ای (پس رویدادی) است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به آسم در شهر تهران بودند که در بیمارستان های شهر تهران در سال ۱۴۰۲ بستری بوده اند. تعداد افراد نمونه بر اساس دیدگاه کلاین انتخاب شد و تعداد ۲۸۵ نفر برای تکمیل پرسشنامه های تحقیق با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار تحقیق شامل مقیاس اضطراب جدایی بزرگسالان مانی کاواسگار و همکاران (۲۰۰۳)، مقیاس خودآگاهی فنیگستین، شیر و باس (۱۹۷۵) و پرسشنامه روابط ابژه و آزمون واقعیت بل (BORRTI) بوده است و داده ها با استفاده از مدلسازی معادلات ساختاری با رویکرد PLS تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین اضطراب جدایی و روابط شیء، با خودآگاهی که به عنوان یک میانجی عمل می کند، رابطه معناداری وجود دارد. روابط شیء ناکارآمد با افزایش اضطراب جدایی مرتبط بود و خودآگاهی نقش کلیدی در تعدیل این رابطه داشت بر اساس یافته های تحقیق مشخص شد با مدیریت روابط ابژه و خودآگاهی می توان به کنترل شدت آسم در بیماران کمک نمود و و به کاهش اضطراب جدایی آن ها منجر شود. بنابراین، تقویت روابط ابژه و خودآگاهی به عنوان روشی موثر در بهبود وضعیت بیماران آسمی پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

اضطراب جدایی ، روابط ابژه ، خودآگاهی ، بیماران مبتلا به آسم.