مکانیزم های تخریب ایمپلنت های ارتوپدی در بدن و کاربرد مهندسی سطح

تخریب ایمپلنت های ارتوپدی در بدن با تمرکز بر ایمپلنت مفصل ران در این مقاله معرفی شده و استفاده ازمهندسی سطح برای کنترل مکانیزم های عمده تخریب مرور شده است. ابتدا مواد و مکانیزم های تخریبایمپلنت های ارتوپدی که به جراحی های تجدید نظر منجر می شود بررسی شده است. در ادامه فلزات رایج مورداستفاده در ایمپلنت های ارتوپدی شامل فولاد زنگنزن، آلیاژهای کبالت-کروم و تیتانیوم و نقاط قوت و ضعفآنها مقایسه می گردد. سپس اصلاحات سطحی و پوشش ها برای بهبود خواص ایمپلنت ها، از جملهاستئواینتگریشن، کاهش خوردگی و سایش و افزایش استحکام بیان شده است. پوشش ها و فرایندهای مختلفیبرای بهبود خواص سطح ایمپلنت ها ، از جمله پوشش های سرامیکی، اکسیدی، فسفات کلسیم و نانوذرات، وجوددارد. نانوپوشش های ضد میکروبی، برای کاهش خطر عفونت های مرتبط با ایمپلنت، و نانوذرات برای از بینبردن پاتوژن ها یا حمل هدفمند عوامل ضد میکروبی نیز مطرح شده اند. الگودهی سطح یا نانوتوپوگرافی به منظورکاهش اصطکاک بیان شده و موارد مرتبط با اصلاح سطحی ایمپلنت مفصل ران توصیف گردیده است

کلیدواژه ها:

مهندسی سطح ، مکانیزم های تخریب ، پوشش ، ایمپلنت ، زیست سازگاری