جایگاه فوریت در دادرسی مدنی

هدف از این مقاله بررسی جایگاه فوریت در دادرسی مدنی است. روش تحقیق توصیفی - تحلیلی است و با استفاده از منابع کتابخانه ای اطلاعات جمع آوری گردیده است. نتایج بررسی ها نشان داده است دادرسیفوری یکی از راه های استثنایی دادرسی است که بدون تشریفات دادرسی به درخواست خواهان رسیدگیانجام می گیرد. دادرسی در قالب تامین خواسته و دستور موقت انجام میگیرد. قرار تامین خواسته و دستورموقت تدابیر احتیاطی هستند که به منظور حفظ حقوق مدعی انجام می شوند و چون راجع به ماهیت دعوانبوده، هر دو قرار محسوب می گردند. درخواست تامین خواسته و دستور موقت می تواند قبل از اقامه دعوا،ضمن تقدیم دادخواست و یا در جریان دادرسی مطرح شود و هزینه دادرسی نیز در هر دو نهاد معادلدعاوی غیر مالی است. خواهان دعوای اصلی و خواهان دعوای طاری می تواند طبق قوانین موجوددرخواست تامین خواسته و دستور موقت نمایند . قانونگذار ایرانی در موادی از قانون آیین دادرسی مدنی بهتکلیف خوانده اشاره کرده است که عدم رعایت آن موجب ورود خسارت به وی خواهد شد. به طور مثالمیتوان از ماده ۱۱۲ و ۱۱۸ قانون آیین دادرسی مدنی در خصوص درخواست قرار لغو تامین در صورتعدم تقدیم دادخواست خواهان یاد کرد. علاوه بر مسئولیت خوانده دعوا، اصل ۱۷۱ قانون اساسی اشاره بهمسئولیت قاضی در صورت اشتباه و یا تقصیر وی دارد. میتوان این قاعده را در صدور قرار دستور موقت وتامین خواسته نیز به جهت عدم مغایرت جاری دانست.

کلیدواژه ها:

فوریت ، دادرسی مدنی ، تامین خواسته ، دستور موقت