زبان هنرهای تجسمی

هنرهای تجسمی که گاه با اصطلاح هنرهای بصری یاد می شوند، هنرهای مبتنی بر حس بینایی مانند نقاشی، خوشنویسی، مجسمه سازی، طراحی محصول، چاپ دستی، عکاسی، گرافیک، تصویرسازی، طراحی صنعتی، صنایع دستی، ویدئو، فیلمسازی و طراحی داخلی است. خلق یک تصویر برگرفته شده از ذهنی خلاق و هنرمندانه یکی از ابزارهای علمی و هنری است که به ما اجازه می دهد تا به مطالعه این کارکردها و شرایط شکل گیری مفهوم و تحلیل داستانی که در درون کتاب خلق شده هست و با درون مایه بخش کلامی هنرهای تجسمی و تلفیق آن با ابزارهای هنرهای تجسمی می باشد به خلق همان کتاب مصور بپردازیم. در نشانه تحلیل روایی داستان یک کتاب مصور، نشانه ها، فرم ها، اشکال، رنگ ها و تصاویر فرصت نشانه پذیری زبانی دوباره ای می یابند و از تعاریف قبلی و شناخته شده به روایت هایی نو و با کارکرد زیبایی شناختی تحول می یابند. بر این اساس، متن ها پیوسته بازآفرینی می شوند و معناهای جدیدی با ذهنیت های متفاوت بازتولید و خلق می شود.خوانشگر از رهگذر تحلیل ذهنی و روایی داستان مصور به چگونگی شکل گیری معنا و مفهومی جدید در متن می پردازد و در این راستا وجوه مختلف حسی، ادراکی و جسمانه ای و سوژگانی متن را مورد توجه قرار می دهد. بر این اساس در پژوهش حاضر به بررسی تمامی جوانب خوانش معناها و نشانه ها و اسلوب های روایی هنرهای تجسمی آن در کتاب های تصویری پرداخته شد و نتایج در این مقاله ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

هنرهای تجسمی ، نشانه شناسی ، اسلوب روایی