بررسی آزمایشگاهی عملکرد روش بست وبند در تخمین ظرفیت تیرهای عمیق بتن مسلح فاقد آرماتور عرضی

مدل خرپایی یا بست و بند یک روش حد پایین و محافظه کارانه در طراحی اعضای بتن مسلح دارای توزیع غیرخطی کرنش ، مانند کربل ها و تیرهای عمیق است که در آن، عضو بتنی با یک خرپای فرضی جایگزین شده و طراحی عضو با طرح اجزای این خرپا حاصل می گردد. هدف از این پژوهش ، مقایسه نتایج این روش مطابق با مبحث نهم مقررات طراحی اعضا با نتایج آزمایشگاهی برای تیرهای عمیق فاقد هرگونه آرماتورعرضی می باشد. در این پژوهش ، ۳ نمونه تیر عمیق بتن مسلح به ابعاد ۲۱۰×۵۰۰×۱۲۵۰، ۲۰۰×۵۵۰×۱۷۵۰، و ۲۱۰×۵۰۰×۲۰۰۰ میلیمتر ساخته شد. متغیر اصلی در طراحی تیرها، نسبت دهانه برشی به عمق موثر بوده است که به ترتیب برابر ۸۷.۰، ۵.۱، و ۷۴.۱ در نظر گرفته شد. پس از ۲۸ روز عمل آوری، نمونه ها به صورت سه نقطه ای متقارن تا حد خرابی بارگذاری شدند. نتایج نشان داد که کاربرد روش بست و بند مطابق مبحث نهم مقررات ملی ساختمان ایران دارای محافظه کاری قابل توجه بوده و درعین حال، میزان حاشیه اطمینان آن وابستگی قابل توجهی به فرض عمق ناحیه فشاری بست افقی دارد؛ به طوریکه بسته به فرض انجام شده، نسبت ظرفیت واقعی به ظرفیت محاسبه شده بین ۷۵.۱ تا ۸.۳ متغیر بوده است .

کلیدواژه ها:

روش خرپایی ، مدل بست و بند ، تیر عمیق بتن مسلح ، مقاومت برشی .