نقش تلمیح در شعر حافظ: بازتاب فرهنگ و ادبیات کهن در غزل فارسی

این مقاله به بررسی نقش تلمیح در شعر حافظ و بازتاب فرهنگ و ادبیات کهن ایران در غزل های او می پردازد. تلمیح به عنوان یکی از مهم ترین آرایه های ادبی، نقش اساسی در غنای معنایی شعر فارسی دارد و حافظ از این شگرد برای ایجاد پیوند میان ادبیات کهن، اسطوره ها، و فرهنگ ایرانی استفاده کرده است. در این مقاله، ابتدا به تعریف تلمیح و جایگاه آن در ادبیات فارسی پرداخته می شود. سپس بازتاب مضامین دینی، فرهنگی، و عرفانی در تلمیحات حافظ بررسی می گردد. استفاده حافظ از داستان های مذهبی، اساطیری، و تاریخی، موجب ایجاد لایه های معنایی عمیق تری در اشعار او شده است. همچنین، تحلیل نمونه هایی از غزلیات حافظ نشان می دهد که چگونه تلمیح در خدمت تقویت زیبایی شناسی و پیچیدگی معنایی شعر او قرار می گیرد. تلمیح در غزل های حافظ نه تنها ابزاری برای بیان هنری است، بلکه منعکس کننده تعامل گسترده حافظ با ادبیات، فرهنگ و باورهای عمیق ایرانی و اسلامی است. این مقاله اهمیت بررسی تلمیحات را در درک بهتر شعر حافظ و تاثیرات فرهنگی آن برجسته می کند.

کلیدواژه ها:

تلمیح ، حافظ ، غزل فارسی ، ادبیات کهن ، فرهنگ ایرانی ، اسطوره ها ، عرفان