بررسی تحلیلی رذیلت اخلاقی «بدی» در دو متن اندرزی مینوی خرد و گلستان سعدی

اخلاق، امری بیرون از جهان نیست، بلکه دقیقا با تمام اجزای جهان آمیخته است و این درآمیختگی اخلاق با جهان، خود را به صورت پیوند میان عمل اخلاقی و ظهور شیئی یا تجسم یافته آن عمل اخلاقی نشان می دهد. هدف این پژوهش که به روش توصیفی۔ تحلیلی انجام شده است، پاسخ به این پرسش است که مفهوم استعاره «بدی» در متن اندرزی فارسی میانه (مینوی خرد) و فارسی دری (گلستان سعدی) دارای چه حوزه های مبدایی بر اساس نظریه «استعاره معاصر» هستند و نتیجه مقایسه آنها با یک دیگر چیست. داده های تحقیق نشان می دهند که [بدی شیء است] هم در مینوی خرد (با ۶۰%) و هم در گلستان سعدی (با ۶۷%) بیشترین بسامد را دارد و این نشان از این حقیقت دارد که گرچه «مینوی خرد» متنی مربوط به دوران پیش از اسلام است و «گلستان سعدی» متنی مربوط به پس از اسلام، اما محتوای اخلاقی این دو کتاب از منظر زیربنای فلسفی و تلقی هستی شناسانه، دو وجه از یک جهانب ینی و تلقی یگانه از جهان هستند که جهان را دارای مراتب می داند و باور دارد که در پس هر فعل یا عمل اخلاقی، تجسم یا شیئیت آن عمل اخلاقی در مرتبه ای دیگر از هستی ظاهر می شود.

کلیدواژه ها:

اخلاق ، نظریه «استعاره معاصر» ، رذیلت اخلاقی ، بدی ، مینوی خرد ، گلستان سعدی