اثربخشی آموزش طرحواره درمانی بر نگرانی و نشخوار ذهنی دانشجویان موسیقی

مقدمه: امروزه موسیقی دانان به دلیل کم اهمیت شدن شغلشان در ایران، افکار و هیجانات منفی بسیاری را تجربه می کنند. نشخوار ذهنی و نگرانی در جامعه ی هنرمندان به ویژه هنرمندان عرصه موسیقی مواردی رایج است. این مهم، ارتباط بالایی با سلامت روان و کیفیت زندگی آن ها دارد. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش طرحواره درمانی بر نشخوار ذهنی و نگرانی دانشجویان موسیقی انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و پیگیری دو ماهه با گروه کنترل بود. به روش نمونه گیری در دسترس، ۷۲ آزمودنی از میان دانشجویان موسیقی شهر شیراز در سال ۱۴۰۲ انتخاب و به صورت تصادفی در هر گروه ۳۶ آزمودنی قرار داده شد. آزمودنی ها در مرحله پیش آزمون – پس آزمون و پیگیری با پرسشنامه نشخوار ذهنی (RRS) و پرسشنامه نگرانی ایالت پنسیلوانیا (PSWQ) مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه آزمایش، طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای بر اساس پروتکل طرحواره درمانی Young و همکاران تحت آموزش قرار گرفت. داده های به دست آمده در نرم افزارSPSS - ۲۶  با روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیره تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: بین گروه آزمایش و کنترل از نظر سن، جنسیت و تاهل تفاوت معناداری وجود نداشت (۰۵/۰طرحواره درمانی منجر به کاهش نشخوار ذهنی و نگرانی در پس آزمون و پیگیری گردید (۰۰۱/۰=P). بیش ترین اندازه اثر در پس آزمون به ترتیب مربوط به نشخوار ذهنی (۲/۲۵ درصد) و نگرانی (۲۴ درصد) و در پیگیری نیز به همان ترتیب (۸/۳۲ درصد) و (۱/۲۶ درصد) بود. نتیجه گیری: بنابر نتایج به دست آمده، برنامه آموزش طرحواره درمانی منجر به کاهش نشخوار ذهنی و نگرانی در دانشجویان موسیقی شهر شیراز گردید و پیشنهاد می شود از این برنامه آموزشی جهت توانبخشی دانشجویان موسیقی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

Artists Music Students ، Rumination ، Schema Therapy ، Worry ، Young ، دانشجویان موسیقی ، طرحواره درمانی ، نشخوار ذهنی ، نگرانی ، هنرمندان ، یانگ